When wealth is lost ,
Nothing is lost.
When health is lost,
Something is lost.
But
When face is lost,
All is lost.
زمانی دارایی وثروت ازدست رفت ،
هیچ چیزازدست نرفته است.
زمانی سلامتی ازدست رفت ،
بعضی چیز ازدست می رود.
اما
زمانی شخصیت مفقود شد،
همه چیز ازدست می رود...
بزرگتـرین مصیبت یک انسـان این است که نه سـواد کافـی برای حرف زدن داشتـه باشـد و نـه شعـور لازم بـرای خامـوش مانـدن .
* دکتر علـی شریعتـی *
ایست: جیب هایت را خالی کن!
خیاطی می گفت:اگر شبها جیبهای لباسها را خالی کنید لباس ها زیباتر به نظر می رسند و بیشتر عمر خواهند کرد.بنابراین من قبل از خواب اشیایی مانند خودکار و پول خرد و دستمال را از جیبم درمی آوردم و آنها را مرتب روی میز می گذارم و چیزهای زائدی مثل خرده کاغذ و ......را به درون سطل زباله می ریزم .
یک شب وقتی که مشغول این کار بودم به نظرم رسید که ممکن است خالی کردن ذهن نیز مانند خالی کردن جیب باشد.
همه ی ما در طی روز مجموعه ای از آزردگی؛ پشیمانی؛ نفرت و اضطراب را جمع آوری می کنیم. اگر اجازه دهیم که این افکار انباشته شوند؛ ذهن را سنگین می کنند و عامل مختل کننده در آگاهی می شود.
"خواب حرفه ای "
میگویند وقتی انسان در حال غرق شدن است بخواب می رود، یعنی حس می کند که در حال شناست، اما خواب است و دارد غرق می شود!
همین مورد در هنگام رانندگی هم صادق است، می گویند آنهایی که در حال رانندگی خواب هستند فکر می کنند بیدارند و دارند با دقت رانندگی می کنند اما خواب هستند و خواب بیداری می بینند!
از وقتی این مطالب را شنیده ام در رانندگی ام بیشتر دقت می کنم و به محض اینکه کمی خواب به سراغم می آید ماشین را پارک می کنم و اصلا ریسک نمی کنم.
الآن که دقت می کنم می بینم این حس در برخی موارد دیگر هم صادق است که موضوع این یادداشت است:
یکی از آفت هایی که هر حرفه را تهدید می کند خواب حرفه ای است، خواب حرفه ای عبارت است از حسی که به هر یک از ما دست می دهد و فکر می کنیم که کارمان را به بهترین نحو انجام می دهیم در حالیکه بر اثر روزمره گی به خواب فرو رفته ایم و روز به روز احتمال غرق شدن یا واژگون شدن را بالا می بریم.
راننده ی سرویس بچه های دبستان که روز های اول با وسواس کودکان را سوار می کرد و با دقت رانندگی می کرد، کم کم بچه ها را به عنوان کالا های روزمره می بیند و بی توجه به اینکه اینها هنوز هم چشم و چراغ والدینشان هستند در هیاهوی شهر می راند.
معلمی که در ایام نخست خود را در جایگاه تعلیم و تعلم می دید و شغل خود را با شغل انبیاء مقایسه می کرد، اندک اندک دانش آموزان را نمی بیند و فقط به حقوق و اقساطش می اندیشد و گذران روزهای عمر.
پزشک سوگند خورده و پر انرژی سالهای اولین به تدریج با بیماری و درد بیماران خو می گیرد و یادش می رود که گر چه او همان پزشک دیروزی است اما این بیمار بیمار امروزی است و این بیمار نمی داند که تو برای بیماران قبل چقدر جانفشانی کردی، او فقط از تو التیام می خواهد برای خودش بدون توجه به دیروز و فردا.
هنرمند طراح که اولین سفارشاتش را با خلاقیت و هنرآفرینی زیاد انجام می داد، آرام آرام مراجعین را به چشم فقط کار می بیند و کارهایش بدون نو آوری ارائه می گردد.
مدیر لایق کارخانه که تمامی همت خود را برای ایجاد کار بکار بسته است، کم کم می اندیشد که رسالت خود را به پایان رسانده و دیگر کارگران خود را نمی بیند گویی فراموش کرده که حیات کارخانه به تلاش این کارگران وابسته است.
با مرور مطالب بالا شما هم مثل من می اندیشید که حواسمان باشد که به خواب حرفه ای نرویم.. یادمان باشد که حتی مهمتر از آن، خواب در زندگی خانوادگی و زناشویی است. بعضی از ما تمام روز را در خوابیم...
.: Weblog Themes By Pichak :.
